Tag: rower

OK, that really was optimistic – I thought I could make it to Serbia today but I ended up looking for a hotel in Nagydrog… and there was none.

But first things first.
I cycled along the bank of Balaton, the Hungarian sea where everybody migrates as soon as it gets warm. At this time of year, however, there is nobody hanging out there, no fish snack sold, only a lonely fisherman here or there.
It is quite difficult to get to the lake itself – it seems that almost every little piece of land has already been purchased and covered with a villa.

I had my first nasty experience with a dog – one of those beasts snatched at a belt hanging from my bike-mounted backpack and wouldn’t let go for quite some time. It wasn’t really helpful for my cycling and I guess the poor fellow wasn’t enjoying his time running with his mouth full of fabric… I really like dogs and they seem to like me in general but those relations get altered when I’m on the bike…

Eventually I managed to go as far as Nagydrog where – as said before – there was no hotel to be found.
I had to go back a couple of kilometers as I had been told there was one in Gyorkony. I rode the bike in the dark again, desperate to find a place to stay. In Gyorkony I asked a passer-by for directions and he was so kind to 1. speak in German, 2. call the hotel owner to come. However, the owner was busy celebrating Easter so the hotel option was out. Luckily, the kind passer-by (Martin was his name) offered me to stay in his vineyard hut. But before that I had to join him in his visit to a nearby bar where I met his brother & a bunch of friends. One of them was a German pensioner who spends half a year in his Hungarian vineyard and half the population of nearby villages consists of German pensioners… This motivates the locals to learn German, thus making life easier for tourists like me:)
Martin’s hut felt like a five-star hotel to me. Two floors, three beds to choose from… I was really thankful.

***

Przesadziłem dziś z optymizmem – postanowiłem sprawdzić, czy dam radę dotrzeć do Serbii. Nie udało się, w dodatku nie znalazłem po drodze znaleźć hotelu…

Ale po kolei.

Najpierw przejechałem wszerz Balaton, najgłówniejszy kierunek migracji Węgrów podczas wakacji. Całe szczęście pogoda była akurat fatalna i tłumów nie było:) Tylko tu i ówdzie smutny rybak i pozamykane na klucz smażalnie…
A do samego jeziora dostać się nie jest łatwo – nabrzeże jest szczelnie obudowane różnej maści domkami, rezydencjami i innymi willami…

Zaliczyłem pierwsze (za) bliskie spotkanie z psem – wredna bestia uczepiła się paska zwisającego z plecaka zamocowanego na bagażniku. Przez jakiś czas jechaliśmy razem, choć żadnemu z nas to raczej nie pasowało – ja musiałem w pedałowanie wkładać zdecydowanie za dużo wysiłku, a psu-agresorowi też chyba było nie w smak biec z pełnymi ustami… Nie mam nic przeciwko psom, wręcz przeciwnie, często się przyjaźnimy. Jednak obecność roweru wywołuje u większości z nich nieprawidłowe reakcje…

Jak już wspomniałem, wieczorem rozpocząłem poszukiwania hotelu.
Po kilku konsultacjach okazało się, że w tym celu powinienem się cofnąć z Nagydrog do Gyorkony, wioski oddalonej o parę kilometrów od trasy, którą przemierzałem. Jazda po ciemku przez las nie należała do najprzyjemniejszych, ale w końcu dotarłem na miejsce. Przypadkowo spotkany przechodzień był na tyle miły, że: 1. mówił po niemiecku, 2. zadzwonił do właściciela hotelu, żeby ten przyjechał i udostępnił mi pokój. W święta wielkanocne nie było to jednak wykonalne, wobec czego przechodzień – a imię jego Martin – zaofiarował się, że może mnie przenocować w winnicy. Zanim to nastąpiło, wybraliśmy się do pobliskiego baru w sprawie spotkania towarzyskiego. Poznałem brata Martina i jego znajomych – wśród nich niemieckiego emeryta, a niemieccy emeryci stanowią w okolicy połowę populacji – przez pół roku pomieszkują w winnicach i integrują się z lokalną ludnością, stąd wszechobecna znajomość niemieckiego, stanowiąca dla mnie spore ułatwienie w komunikacji.
Martin przepraszał, że nie zdążył ogarnąć mojej noclegowni, ale ja osobiście nie zauważyłem żadnych niedociągnięć – wręcz przeciwnie, czułem się jak w 5-gwiazdkowym hotelu – dwa piętra i trzy łóżka do mojej dyspozycji! Dzięki, zbawco! 

Nice, comfortable route with some quaint rural views and a biker pub a few kilometers from Gyor (not open yet, though). I stopped for a while to have a closer look at the famous Hungarian cows having their siesta next to the road. While I was taking photos, the owner came to me and we had a nice little talk about the Polish-Hungarian brotherhood, the cows (don’t you ever try to milk them or they might make use of those horns!) about his visit to Gdańsk and his son living in Sweden. We both used our un-perfect German to communicate (the most popular foreign language in these parts).
On my way I passed a number of lovely little churches, a monastery and the ruins of a castle in Csesznek (I only saw them from a distance – I didn’t really feel like climbing another mountain:)
Otto is a jolly guy with a serious face – so don’t get fooled:) I met his family (palinka for a welcome) and friends – it was quite a nice evening, though I had to refuse going to a party as I wanted to leave early the following day.

***

Droga łatwa, przyjemna i nie za długa. Mnóstwo malowniczych wiejskich widoków plus pub dla cyklistów (na razie zamknięty). I oczywiście słynne węgierskie krowy. Zatrzymałem się, by urządzić im sesję fotograficzną. Po chwili zjawił się właściciel – bardzo przyjaźnie nastawiony starszy pan, jeszcze bardziej przyjazny, gdy dowiedział się, że jestem Polakiem – wszak wiadomo, że Polak i Węgier – dwa bratanki, którą to frazę wyrecytował bezbłędnie po polsku, po czym nauczył mnie wersji węgierskiej. Następnie przeszliśmy na marny niemiecki i pogawędziliśmy o krowim biznesie (węgierskie krowy nie nadają się do współpracy mlecznej – posiadają mocny kontrargument w postaci imponujących rogów), Gdańsku, w którym mój rozmówca bywał w celach handlowych i o jego synu, pracującym obecnie w Szwecji.
Po drodze minąłem parę sympatycznych kościółków, klasztor i ruiny zamku w miejscowości Csesznek. Ograniczyłem się do rzucenia okiem z daleka – wszelkie pagórki staram się omijać szerokim łukiem…
Mój gospodarz, Otto, to bardzo pogodny gość o twarzy ponuraka, stanowiącej idealiny kamuflaż:) Całe szczęście nie dałem się zmylić. Miałem przyjemność poznać jego rodzinę (palinka na powitanie) i przyjaciół. Odpuściłem sobie natomiast wieczorną imprezę – postanowiłem ruszyć w drogę wczesnym rankiem.

After borovicka night I set off a little late. And luckily I did. I was on the road just the right time to see the fields wake up… They were all breathing out the steam and with the wind added it felt incredible. I rode my bike into the milky mist and on to Gyor…

After a couple of hundreds of kilometers I had made so far since Katowice I needed some relaxation. And Gyor was definitely the place to do it – with its great hot bath facilities. I spent the whole day sitting, floating, rolling, sleeping in warm water… Not much time left for visiting the city itself, though I did notice the splendid architecture – the churches and the immense town hall, nice little pedestrian walks, the new fountain… It could be a nice place to visit again. However, Easter was approaching and my host, David, had to leave. Before doing that, though, we had a soiree of Hungarian sausages and palinka. And his flatmate, Otto, invited me to stay at his place for the next stage of my trip.

***

Borovicka dała mi w kość i dość późno się wybrałem w drogę. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło… Trafiłem na magiczny moment – pola za miastem właśnie zaczęły się budzić i wydychać nagromadzoną przez noc wilgoć a wiatr gonił obłoki pary w tę i z powrotem. Wjechałem zatem w mleczną masę i popedałowałem do Gyoru na Węgrzech.

Po paru setkach kilometrów przejechanych od Katowic potrzebowałem odpoczynku. A trudno o lepsze miejsce na relaks niż gorące łaźnie w Gyorze (i w całych Węgrzech). Pluskałem się, taplałem, dryfowałem i podsypiałem w ciepłej wodzie przez cały dzień. Zwiedzanie miasta zostawiłem na następny raz – choć nie da się nie zauważyć wspaniałej architektury – tu i ówdzie secesyjnych fasad, imponującego gmachu ratusza, kościołów i malowniczych uliczek…
Zbliżały się święta wielkanocne, wobec czego mój gospodarz, David, musiał się zbierać i ruszać do rodzinnego Budapesztu, ale zanim to nastąpiło, urządziliśmy sobie sesję kiełbasiano-palinkową. A Otto, współlokator, zaofiarował się, że mnie przenocuje na następnym etapie podróży.

This was supposed to be another short stop on my way, but with guys as hospitable as Pavel & Daniela – it was simply impossible to leave right away…
Nitra is a town packed with students, buzzing with cultural life (in Poland a town of this size would have no cultural life at all), with a nice open-air pub (that felt almost warm enough at this time of the year:) where I was invited to try borovicka (yeah!). We also came across a hardcore concert by Canadian band with the subtle name of F**k the Facts. You wouldn’t believe that such a nice little girl could make such awesome noise… Then we climbed the castle hill dominating over the city… A splendid view, especially when you cross the fence:) On our way back we stopped at the monument of the first couchsurfers ever – missionaries Kyrill and Methody.
Next evening we met Pavel&Daniela’s friends – Brice, the French guy, who treated us with some delicious crepes, a Spanish couple that create hand-made jewelery and Norbert (aka Deaf Norbert and Darth Norbert) who was trying to fill me with as much borovicka as possible so that I can ride my bike faster to Asia. Later that night we all spoke languages…

***

Kolejna zmiana planów… Z Nitry nie sposób się szybko wyrwać, zwłaszcza, gdy gospodarzem jest tak rozrywkowa para jak Pavel i Daniela.
Nitra to miasto bardzo studenckie, z zaskakująco bogatym życiem kulturalnym (w Polsce, w miasteczku o tych rozmiarach, byłoby to nie do wyobrażenia) i sympatycznym pubem na świeżym powietrzu (pogoda była prawie odpowiednia:), gdzie wygodnie się rozsiedliśmy i kosztowaliśmy borovicki – wrażenia bardzo pozytywne. Trafiliśmy również na koncert hardcore kanadyjskiego zespołu o poetyckiej nazwie F**k the Facts – nigdy byście nie pomyśleli, że taka miła, drobniutka dziewczyna potrafi z siebie wydobyć równie przerażające dźwięki… Następnie wspięliśmy się na górę zamkową, z której widok na miasto jest przewspaniały (zwłaszcza po przedostaniu się przez barierki na szczycie:) W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się przy pomniku pierwszych couchsurferów w historii – Cyryla i Metodego.
Następnego wieczora wybraliśmy się z wizytą do znajomego – Brice’a z Francji, który podjął nas przepysznymi naleśnikami. W imprezie uczestniczyła również parka z Hiszpanii, projektująca i wytwarzająca biżuterię oraz Norbert (Darth Norbert:), który próbował we mnie wtłoczyć jak najwięcej paliwa w postacji borovicki – wszak nazajutrz miałem jechać do Azji:)

This part can be described shortly: lots of pushing the bike uphill and then going downhill at 50 km/h. Short, but quite demanding route for beginner cyclist.
I didn’t have that much time to walk and sightsee Prievidza as I was busy testing Slovak beer with Juraj, my host. And the very next morning I left for Nitra.

***

W skrócie: dużo pchania roweru pod górę, a potem zjazd z prędkością 50 km/h. Niedługi odcinek, ale dla początkującego rowerzysty dość wymagający.
Na zwiedzanie Prievidzy zabrakło czasu, bo wraz z Jurajem, moim gospodarzem, skoncentrowaliśmy się na testowaniu słowackiego piwa (testy wypadły pomyślnie).
A rano ruszyłem w kierunku Nitry.

One of the basic rules I set for this trip was that I should always arrive at my destination before it gets dark… And Zilina was the place I broke that rule for the first time… And not only because I spent some time admiring the beautiful view of mountains around (Malá Fatra, Súľovské vrchy, Javorníky and Kysucká ranges encircle the city) but mostly due to the reason that my host’s place was located quite far away from the city centre and it took me quite some time to find it. But when I eventually did, I was more than happy to see Peng, my Chinese friend whom I had met a year before during Berlin Beach Camp – the massive Couchsurfing member gathering.

Zilina was all about football at that time – the World Cup trophy was arriving in the city and a whole show was organized around that event – concerts, 3d movie, cheerleader dances (all the girls were wearing fake aphro to bring some South African feel) and a huuuge queue to take photos with the trophy itself. Little did we know that we would stand in line for more than one hour and have just 2 seconds to spend with that little golden thingie (we would not even be allowed to take photos by ourelves, all was done automatically). I was trying to make a funny pose but the security guy got angry – I put on a sad face then, which resulted in not getting any photo at all.

Fortunately, there were other activities to do – walking the old town was quite nice despite the chilly weather. I also got to know Peng’s friends from around the world – I was surprised to find that in a city of 85,000 population you find so many foreigners – students, volunteers… Actually, the only Slovak I got to know was Peng’s landlord who came at night asking us to end the world cuisine party that got out of control:)

All in all, Zilina was so much fun that I stayed there a lot longer that I would expect.

***

Przed wyjazdem postanowiłem sobie trzymać się sztywno zasady “żadnej jazdy po ciemku”. Cóż, w Żilinie przyszło mi po raz pierwszy nie zastosować się do powyższego. Do mojego gospodarza dotarłem z opóźnieniem spowodowanym po części zagapieniem się na imponującą panoramę gór okalających miasto (łańcuchy: Malá Fatra, Súľovské vrchy, Javorníky i Kysucká; sama Zilina położona jest dość nisko – ok. 300 m n.p.m.), a zwłaszcza problemami ze znalezieniem właściwego adresu. W końcu jednak udało mi się dotrzeć na miejsce…
Zostałem podjęty przez Penga, couchsurfingowego znajomego poznanego podczas Berlin Beach Camp w 2009 r.

W Żilinie panowała bardzo futbolowa atmosfera, a to ze względu na przybycie pucharu mistrzostw świata w piłce nożnej. Koncerty, film 3d, dużo znanego napoju gazowanego i czirliderki z perukami afro cobyśmy – mimo chłodnego wietrzyka – poczuli się jakbyśmy byli na Czarnym Lądzie… A na deser przedługa kolejka do zdjęcia z trofeum – nastaliśmy się w niej przez ponad godzinę tylko po to, by postać przy pucharze przez dwie sekundy! W dodatku nie wolno było wykonać zdjęcia osobiście, cała procedura odbywała się automatycznie, jak na taśmie w fabryce. Postanowiłem przybrać głupią pozę, ale ochroniarz zdecydowanie mi zabronił. W związku z tym postanowiłem nie uśmiechać się podczas robienia zdjęcia… i za karę fotografii nie otrzymałem.

Całe szczęście, w Żilinie, oprócz zbliżeń z piłkarskim pucharem dozwolone są i inne rzeczy. Całkiem przyjemnie zwiedza się starówkę, sympatyczną i niemęczącą swoimi rozmiarami.

Peng zorganizował u siebie w mieszkaniu imprezę kulinarną – kuchnie świata, na którą przybyło mnóstwo obcokrajowców – studentów i wolontariuszy. Byłem zaskoczony liczbą innostrańców przybywających w mieście, którego do tej pory – błędnie, jak się okazało – nie posądzałem o przesadny kosmopolityzm. Jedynym Słowakiem, którego poznałem, był właściciel mieszkania Penga, który zjawił się w środku nocy i przerwał nam zabawę, która zdążyła się wymknąć spod kontroli, zwłaszcza pod względem decybelowym.

Wieczór zakończyliśmy w parku, organizując zawody sportowe i dzieląc żółtą koszulkę lidera na trzy równe części, bo przecież wszyscy są zwycięzcami.